You're My Destiny

 [ทักทายก่อนอ่าน]

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ มะลิขาวมารายงานตัวแล้วจ้า วันนี้ไม่ได้มาตัวเปล่านะ มะลิเตรียมเรื่องสุดสวิงริงโก้มาฝากด้วย เหตุแรกมาจากอยากฝึกปรือฝีมือเขียนบทรักๆ ใคร่ๆ ตั้งใจว่าจะใส่เลิฟซีนรัวๆ เคาะสนิทตัวเองสักหน่อย แต่พอเขียนไปเขียนมากลายเป็นนิยายยาวเฉย

-        ลิขิตรักสุดดวงใจ[Destiny Love Road]

-        เธอ คือดวงใจ[You’re My Destiny]

นิยาย 2เรื่องครบรส เรื่องราวความรัก ความตายและการต่อสู้ดิ้นรน ตีแผ่อีกด้านของสังคมปัจจุบัน มะลิอัพเดทนิยายออนไลน์ด้วยนะคะ คุณผู้อ่านสามารถติดตามได้ใน readAwrite และ Tunwalai หากถูกอกถูกใจคอมเมนต์บอกกันได้เลย ขอบคุณที่อยู่เป็นกำลังใจให้กันค่ะ

ขอบคุณทุกการติดตาม

แนะนำตัวละคร

' ภากรณ์ ' หนุ่มมาดเซอร์เจ้าของอู่ซ่อมรถแถวชานเมือง บุคลิกนิ่งเงียบ ธรรมะธัมโมตามวัย 35ปี เป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ หล่อ คมสันต์ อบอุ่นและเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเสมอ ดูเหมือนจะดีทุกกระเบียดนิ้วแต่คนแบบนี้แหล่ะเหมือนภูเขาไฟรอวันระเบิด เก็บกดความรู้สึกหลากหลายไว้ลึกจนล้น

' มิโกะ ' เด็กแรกสาววัย 17ปี อวบอัด สาว สะพรั่ง ใจกล้า ปากเก่ง หัวสมัยใหม่ โชคชะตาเปลี่ยนชีวิตเธอให้กลับมาเกิดอีกครั้งในร่างของ ' มายด์ '

ฝากติดตามพาร์ท คุณกรณ์กับมิโกะ อุ้ย! น้องมายด์ ด้วยน่าาา... นิยายฝึกบรือ NC ปล่อยไหลอ่านฟรียาวๆ จนกว่าจะจบ ใครยังไม่ได้อ่านพาร์ทแรกตามได้ในเรื่อง Destiny Love Road(ลิขิตรักสุดดวงใจ)

Stronger Than You(ให้รู้ไว้ใครรักมากกว่า)

Intro

 

แสงแดดรุ่งเช้าตกกระทบพื้นน้ำสีฟ้าใส ทะเลพื้นกว้างเบื้องหน้าคือสถานที่สุดท้ายของป๊าม๊าใช้พักผ่อน คีย์สูดหายใจลึกส่งยิ้มน้อยๆ ไปกับท้องฟ้ากว้าง คุยเล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอในใจ สายลมแรงพัดกระทบผ่านร่างราวคำตอบรับอนุญาต

 

"ป๊าม๊าครับ คีย์แค่เหงาใช่ไหมครับ คีย์ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น" พูดเสียงอ่อยตรงข้ามกับคำถาม เอาจริงๆ ก็รู้แหล่ะว่าไม่ใช่ความเหงา หากแต่ว่ายอมรับกันง่ายๆ ได้ซะที่ไหน นี่ตัวผมใจผมนะจะเปลี่ยนง่ายดายเพราะคนๆ หนึ่งงั้นหรอ

 

 

'กริ๊งง... กริ๊งง! '

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ดังขัดความคิด เหลือบตามองนิดนึ่งแล้วเบือนหน้ามองท้องฟ้าต่อ หนึ่งสายไม่ได้รับ สองสายไม่ได้รับ สามสายไม่ได้รับ ดูซิ! ใจคอมันจะโทรสักกี่สาย ถามจริงเหอะ! นี่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ปกครองผมหรือไง

 

"อะไรมึง โทรมาอยู่ได้" ตะคอกเสียงกลับ ถ้าไอ้คนปลายสายยังมีมารยาทอยู่บ้างน่าจะคิดได้ว่าผมต้องการความเป็นส่วนตัว

 

"ทำไร" เสียงแข็งไม่ต่างกันตอบมาตามสาย

 

"กูคุยกับแม่อยู่"

 

"ฟ้องแม่มึงเรื่องกูหรือไง อย่าลืมบอกแม่มึงนะว่ากูจองมึงแล้ว"

 

"กูไม่ตลก! แค่นี้นะ"

 

โถ่เว้ย! ลากสังขารมาไกลขนาดนี้ ยังไม่มีสักนาทีที่ผมหยุดคิดถึงมัน คงไม่ต้องรอป๊าม๊าตอบแล้วมั้ง แค่ได้ยินเสียงมันโทรมาหัวใจผมก็ระริกระรี้ขนาดนี้แล้ว

 

"ม๊าคีย์กลับก่อนนะครับ ป๊าดูแลม๊าดีๆ นะ ไม่ต้องห่วงผม ผมมีคนดูแลแล้ว" อำลาท้องฟ้ากว้าง ทุกครั้งที่ไม่สบายใจ ผมมักจะมาที่นี่ ป๊าม๊าจากไปหลายปีแล้ว จำได้ว่าตอนนั้นโคว้งมาก ไม่รู้เลยว่าเด็กมัธยมปลายคนหนึ่งจะต่อสู้บนโลกเลวร้ายนี่ยังไง