“ความรักมักเล่นกล”
มายากลที่หาตัวจับได้ยาก อยู่เหนือการควบคุมและการคาดเดาก็คือความรัก
ใครกันเคยบอกไว้ว่ารักควบคุมได้ เพิ่งรู้วันนี้เองว่ามัน
...ไม่จริงเลย!!
ฌอน(Sean) แปลว่า ความสง่างามของพระผู้เป็นเจ้า
CEO หนุ่มโสดอายุ 30 ปีนักปาร์ตี้ตัวยง
เพราะหน้าตาฐานะและสังคมของเค้า สาวสาวทั่วทั้งเมืองอยากเข้าใกล้
แต่แค่เพียงไม่นานสาวพวกนั้นก็จะถูกเขี่ยทิ้ง โดยที่ฌอนยังจำชื่อเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ
ไลลา(Laila) เดนิชแปลว่ากลางคืน
สาวน้อยวัย
22 ปี
เรียบง่ายเกินกว่าจะโคจรมาเจอเรื่องวุ่นวายได้ เช้าทำงาน
เย็นกลับบ้านเหมือนมนุษย์เงินเดือนทั่วไป เรื่องเดียวที่หวือหวาสุดในชีวิตคงเป็น “เรื่องความรัก” เพราะเค้าคนนั้นไม่ใช่หนุ่มที่ไหน
แต่ดันเป็นเพื่อนสาวที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม นับรวมเวลาแล้วก็ 7 ปีพอดี (ไม่รู้ปีนี้เธอจะเจออาถรรพ์เลข 7 หรือเปล่า)
“อืมม.. ฌอนแรงอีกค่ะ อ๊ะ!! อ๊ะ!! แรงอีกค่ะฌอน”
“อ๊ะ!! ทำไมล่ะค่ะ”
ร่างเพรียวบางราวหลุดมาจากรันเวย์โกอินเตอร์ นอนคว้าหน้าชันบั้นท้ายกลมมนได้รูปให้อีกฝ่ายสอดใส่
แรงกระแทกกระทั้นก่อนหน้านั้นนิ่งค้างโดยไม่มีสาเหตุ
ทำให้เธอเกิดความสงสัยสะบัดหน้าจ้องชายหนุ่ม
จังหวะที่จวนเจียนสุขสมหยุดลงกลางคั้นทำให้อารมณ์ทั้งสองฝ่ายอึดอัดค้างคาไม่ต่างกัน
ร่างกำยำนิ่งไม่ตอบแถมลุกเดินหนี
“เกลทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่าค่ะ”
เธอรีบชันร่างเปลือยเปล่าเดินตามมา
หวังออดอ้อนเพื่อให้เค้าสานต่ออีกครั้ง
ชายหนุ่มมาดนิ่งเงียบผละตัวออกจากเธออย่างสุภาพ เดินตรงเข้าสวมชุดคลุมหรู
แล้วเปิดประตูห้องส่งสายตาไล่ให้เธอออกไป
“เกลขอโทษ...ยกโทษให้เกลนะคะ
ณอนอยากได้อะไรเกลจะตามใจคุณทุกอย่าง นะคะ?”
“ออกไป!”
เค้ายังยืนยันเจตนาเดิมส่งสายตาดุดันจ้องกร้าวใส่เธอ
ราวกับว่าความสวยตรงหน้าไม่อาจทำให้เค้าใจอ่อนได้
ธรรมดาของคู่ขาทุกคนเมื่อกำลังจะถูกทิ้งก็มักอ้อนวอนขอร้องไม่ต่างจากเกลในตอนนี้
“อีกรอบนะคะ
รับรองเกลจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
หน้าสวยจงใจเคลื่อนลงต่ำแหวกชั้นผ้าปังกายชายหนุ่มให้เปิดออก
เธอจ้องแท่งแกร่งที่ยังไม่อ่อนตัวเต็มที่ด้วยแววตาหยาบโลน
สายตากระหายอย่างครอบครองแสดงยั่วแบบนี้ที่ไร...ใช้ได้ผลทุกที
เธอขยับหน้าเข้าไปสูดดมกลิ่นกายชายหนุ่มช้าๆ เผยอปากยื่นลิ้นสากเข้าไปสัมผัสร่องหยักปลายแท่งอย่างเอาใจ
“พอเถอะ!! เวลาของคุณหมดแล้ว ซีโน!! มาเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปที”
“ไม่นะคะฌอนให้เกลดูแลคุณ เกลทำอะไรผิดคะ” เสียงหวานยังออดอ้อนเอาใจไม่ยอมห่าง
สองมือกอดรั้งหวังเพียงให้ชายหนุ่มกลับมาหลงใหลเธออีกครั้ง
“ไม่เคยมีใครบอกคุณหรอ ว่าผมไม่ชอบให้ใคร...เรียกชื่อ” แววตานิ่งเรียบเมตตาตอบในสิ่งที่เธออยากรู้
มือแกร่งพยายามแกะร่างอีกฝ่ายออกอย่างไร้เยื้อใย
“คือ... เกลผิดไปแล้วค่ะ ให้โอกาสเกลนะคะ”
“ออกไป!!”
แรงเหวี่ยงอย่างเหลืออดทำให้ร่างหญิงสาว กระเด็นออกมาปะทะอกซีโน
ซึ่งได้รับคำสั่งให้ลากเธอออกไป แต่ดูจากสภาพเธอตอนนี้นายนั่นคงไม่กล้าทำอะไรหรอก
ผม “ ฌอน โฮโจ” CEO
คอมเพล็กซ์ยักษ์ใหญ่ใจกลางเมือง
ตั้งแต่จำความได้ชีวิตผมมีแค่เรื่องเรียนและเรื่องงาน ไอ้ที่จะมาบันเทิงเริงใจแบบนี้ผมมองว่ามันเสียเวลาเปล่าๆ
แต่ธรรมชาติของผู้ชายทุกคนเรียกร้องเรื่องเซ็กเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
ผมถือว่านี่คือการปลดปล่อยเราไม่จำเป็นต้องรู้จักกันก็ได้
เพราะฉะนั้นแม้แต่ชื่อเธอผมก็ไม่อยากรู้
รวมถึงชื่อผมเธอก็ไม่ควรเอ่ยออกมาเหมือนกัน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrring
“ฮัลโหลไลลาพูดค่ะ”
“ดิฉันโทรมาจากโฮโจคอมเพล็กซ์นะคะ
จากที่คุณเคยมาสัมภาษก์งานไว้ตอนนี้มีตำแหน่งว่างแล้ว สะดวกเริ่มงานวันไหนคะ”
“สะดวกค่ะ สะดวกทุกวันค่ะ”
“งั้นเริ่มงานพรุ่งนี้เช้า 8.00 โมงแต่งกายชุดสุภาพมา
ขึ้นมาชั้น 10 ติดต่อฝ่ายบุคคลเพื่อรับบัตรพนักงานชั่วคราวและยูนิฟอร์ม
อย่ามาเลทนะคะบริษัทเราเคร่งครัดเรื่องเวลาทำงานมาก สวัสดีค่ะ”
ไม่ได้ฝันใช่ไหม? อร๊ายย...!! ไม่ได้ฝันใช่ไหม?
ฉันได้งานทำแล้ว...แม้จะไม่ใช่งานมีเกียรติเงินเดือนสูง
เป็นเพียงพนักงานฝ่ายเอกสารธรรมดาๆ แต่ฉันก็ดีใจ
ชีวิตเด็กจบใหม่ถ้าโปรไฟล์ไม่ดี
นามสกุลไม่ดัง ยิ่งความสามารถน้อยอย่าได้หวังสูงเด็ดขาด มีที่ไหนจ้างก็ทำไปเถอะ
ทุกอย่างอยู่ที่ความตั้งใจ...ฉันต้องทำได้แน่นอน
“ดาว!! กลับมาแล้วหรอ เหนื่อยไหม”
“ก็เห็นอยู่ จะถามทำไม”
“นั่งๆ เดี๋ยวไลลาหาน้ำให้นะ”
“โอ๊ย!! เงียบเหอะคนกลับมาเหนื่อยๆ จะทำอะไรก็ทำ”
สงสัยวันนี้อารมณ์ไม่ดีมั้ง
กะจะบอกข่าวดีเรื่องได้งานทำที่เดียวกันสักหน่อยแต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีอารมณ์ฟัง
ตั้งแต่เรียนจบมาดาวก็ได้งานทำทันทีเพราะเธอเป็นคนสวย ช่างพูดช่างคิด
เรียนก็เก่งไม่เหมือนฉัน ที่ทุกวันนี้เรายังคบกันเหนียวแน่นนอกจากความสัมพันธ์แบบเพื่อนแล้ว
เรายังเป็นคู่รักมาราธอนยาวนาน 7 ปีอีกด้วย
“ดาว
ที่บริษัทเป็นไงบ้างช่วงนี้ยุ่งหรอ”
“ไม่น่าถามนะ ทำงานก็ต้องยุ่งซิไลลา เราไม่ใช่เด็กนักศึกษาฝึกงานแล้วนะ
เค้าจ่ายเงิน...เค้าจะใช้เรายังไงก็ได้”
“อืม..จริง”
“ว่าแต่แกเหอะรีบหางานทำได้แล้ว
จะได้มาช่วยกันค่าใช้จ่ายสารพัดเนี่ยดาวหาคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ”
คำพูดนี้ทำเอาสะอึกไปหลายวินาที
มันก็จริงของเธอแม้ฉันพยายามหางานพาร์ทไทม์ทำอยู่ตลอดก็สู้งานประจำมีเงินเดือนแน่นอนไม่ได้
ยิ่งดาวทำงานเป็นประชาสัมพันธ์บริษัทใหญ่โตเค้ายิ่งต้องดูแลตัวเอง
เครื่องประทินผิวครีมบำรุงต่างๆ
แถมออฟชั่นเสริมรองเท้ากระเป๋าอีก...แค่เงินเดือนจะไปพออะไร
สองสามเดือนหลังฉันจนกรอบจริงๆ
ไม่ได้ช่วยจ่ายค่าเช่าห้องเลย
แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นประโยชน์ที่สุดเก็บกวาดเช็ดถู
ไม่ให้คนที่เหนื่อยจากงานข้างนอกต้องมาหยิบจับงานในบ้านให้เหนื่อยอีก
แต่มันคงไม่พอเพราะที่เธอต้องการคือความสุขสบายที่คนเป็นแฟนอย่างเรา...ยังให้ไม่ได้
“เดี๋ยวเดือนหน้าก็สบายแล้วแหละ
เราได้งานที่โฮโจแล้ว”
“ห๊ะ!! แกเนี่ยนะ ตำแหน่งอะไร”
“ฝ่ายเอกสาร”
“หึ ก็เหมาะกับแกดีนะ ไม่ต้องใช้ความสามารถอะไรมาก”
เธอเป็นคนพูดตรงอย่างนี้เสมอ
คิดอะไรก็พูดอย่างนั้นฉันไม่ถือสาหรอก คนเป็นแฟนกันถ้าพูดกันตรงๆ
ไม่ได้ก็แย่นะต้องเก็บทุกเรื่องไว้ในใจ ถ้าทนไม่ไหวขึ้นมาได้ระเบิดกันมั่ง
อ่านต่อคลิกที่รูปเลยจ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น