ป่วนหัวใจยัยซื่อบื้อ

 

My Foolih ป่วนหัวใจยัยซื่อบื้อ

ถอดเสื้อกล้ามชิ้นบนออกจากร่าง ซุกหน้าหาบราตัวหลวมที่ยังปิดเจ้าเต้าแฝดไว้ มือบีบคลึงจนหน้าอกใหญ่ล้นออกมานอกผ้าปังตา ผมได้ใจขยำพร้อมบดริมฝีปากจูบตอบโต้ จนเธอเป็นฝ่ายยอมแพ้ผละหน้าหนีซะเอง
"กั๋ม" เสียงหวานเรียกหาผมตามจังหวะลิ้นร้อนที่กระดกเลียยอดอกซ้ำๆ แอ้มแอ่นตัวส่ายสองเต้าให้ผมเคล้าคลอซุกหน้าลงกลางอก สองมือขยำคลึงจนร่างเธอเด้งเร้าผลักไส้ผมออก ช้อนสายตามองหน้าแอ้มในขณะที่ปากยังงับเม็ดชมพูเต่งเอาไว้ ขยับปากเน้นๆ หลายครั้งออกแรงดูดเม็ดแข็งแรงๆ จนแอ้มร้องหาผมเสียงดัง
"กั๋มเบาๆ มันเจ็บ" เธอทำเสียงเง้างอนละล้ำละลักพูดออกมา แววตาฉ่ำปรือบอกผมว่าเธอรู้สึกมากกว่าเจ็บตั้งหากล่ะ
"เจ็บหรือเสียวครับ คิดดีๆ" ผมยังเม้มปากพร้อมดูดแรงๆ อีกหลายครั้ง จนแอ้มเกร็งตัวต่อต้าน พยายามส่ายยอดอกหนีแต่ผมก็สลับไล่งับไม่ยอมปล่อย
"เสียวค่ะ" เสียงพร่าตอบละมุนหู หลับตาพริ้มรับสัมผัสที่ผมมอบให้ ไรหนวดสากลากตามโครงสีข้าง มือลูบเล่นเอวคอดก่อนจะเคลื่อนเข้าขยำก้อนขนนุ่ม หน้าผมซุกไซ้อยู่ช่วงเอวไปจนถึงบั้นท้าย ใช้สองแขนบังคับให้ขาแอ้มแนบชิดกัน เพื่อไม่ให้เธอเสียดสีตัวเองบรรเทาความเสียว ผมขบกัดเนื้อก้นเบาๆ แอ้มบิดตัวจนแทบจะนอนอยู่ในท่าตะแคงแล้ว เธอพยายามดิ้นให้ขาหลุดจากที่ผมกดไว้ แต่พอทำไม่ได้แรงสนองจึงออกมาให้รูปเสียงครางแทน
"กั๋ม..แอ้มเสียว"

==============================

"ที่นี่ที่ไหน" กลุ่มควันหนาทึบเหมือนละอองหมอกที่ลงจัดในยามเช้า แต่ที่ต่างคือมันอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้องอย่างไงไม่รู้ซิ ฉันเดินตามทางไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเจออะไรบ้าง รู้เพียงขาไม่สามารถหยุดก้าวได้เลย
ควันเริ่มจางจนมองเห็นลางๆ ว่าสองข้างทางเป็นที่กว้างมันขาวสะอาดกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่รู้ว่าต้องเดินอีกเท่าไรถึงจะหาเจอทางออก ความรู้สึกเหนื่อยล้าที่เคยเกิดขึ้นยังติดอยู่ในตัวฉัน
..ใช่!! ฉันนอนอยู่กับกั๋มแล้วที่นี่มันที่ไหนกัน
"ใครก็ได้ช่วยที...ช่วยด้วย!!" เริ่มตะโกนหาใครสักคนที่พอจะบอกได้ว่านี่คือที่ไหน มีเพียงเสียงตัวเองสะท้อนกลับมายิ่งทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ แพลนสายตาไปรอบตอนนี้แสงสีขาวสะอาดเริ่มมืดครึ้ม เหมือนตอนที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้วเวลากลางคืนเข้ามาเยือน ภาพตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้ฉันที่ละสเต็ป จากที่ไกลสุดลูกหูลูกตาเริ่มเคลื่อนเข้ามาหาฉันเหมือนมันเป็นกรอบกั้น เหมือนกล่องอะไรสักอย่างที่มืดทึบไร้แสงสว่าง

ฉันพยายามขยับหนีจนหลังไปชิดกับพนังอีกฝั่งหนึ่ง สองแขนกางออกกว้างเพื่อใช้คลำทางในที่มืด แต่ที่สัมผัสได้กลับเป็นพนักสี่ด้านไม่ต่างกัน
"ที่นี่ที่ไหนกันแน่เนี่ย หรือว่าจะเป็น"
ฉันหยุดคำพูดไว้แค่นั้นไม่กล้าพูดต่อว่าเป็น...โลงงั้นหรอ? นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ รีบหลับตาแล้วท่องบทสวดมนต์ที่พอจะนึกออก แต่ยิ่งสวดเสียงนั้นยิ่งสะท้อนกลับมารบกวนสมาธิตลอด

อ่านต่อ คลิกที่รูปเลยจ้าาา